Απομυθοποιώντας την θεωρία περί υπνικής παράλυσης και συνοδευτικών υπναγωγικών/υπνοπομπικών παραισθήσεων...

(Απόσπασμα από τη συνέντευξή μου στον Δ.Αργασταρά που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου, Φαινόμενα στις 31/3/2012)

Η επιστήμη πράγματι προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο (της "Μόρας"), έστω και με κάποια καθυστέρηση (μέχρι πρόσφατα συγκεχυόταν με διάφορα σύνδρομα που σχετίζονται με τον ύπνο και συνήθως θεωρούνταν αποτέλεσμα... δυσπεψίας), κι έτσι τις τελευταίες δεκαετίες μελετάται ως σύνδρομο/κατάσταση "υπνικής παράλυσης". Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η αδρανοποίηση του σώματος προκύπτει από φυσιολογικούς μηχανισμούς που για την ασφάλεια μας, μπλοκάρουν κάποιους διακόπτες κατά τη διάρκεια του ύπνου, κι από κει και πέρα όλα τα εξωτερικά φαινόμενα που συνοδεύουν την εμπειρία είναι αποτελέσματα άγχους και αγωνίας και θεωρούνται απλά και γενικά "παραισθήσεις"...
Βολική ερμηνεία, μεν, αλλά όχι και τόσο έντιμη, από τη στιγμή που αφαιρεί απ'τις μαρτυρίες όλες εκείνες τις παραμέτρους που δεν την εξυπηρετούν.
Για να καταλάβεις τι εννοώ. Η θεωρία περί υπνικής παράλυσης και συνοδευτικών παραισθήσεων...:
...Δεν εξηγεί γιατί κάποιοι χώροι, όπως ένα συγκεκριμένο δωμάτιο σε κάποιο σπίτι, έχουν την τάση να παράγουν τέτοιες εμπειρίες σε διαφορετικά άτομα που μπορεί να μείνουν εκεί, ή γιατί σε κάποιους μάρτυρες, τέτοιες καταστάσεις βιώνονται συχνά σε έναν μόνο συγκεκριμένο χώρο και πουθενά αλλού.
...Δεν σχολιάζει τις μαρτυρίες που αντί για ακινητοποίηση, αναφέρουν απλά αδυναμία ομιλίας, παρόλο που όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά παραμένουν ακριβώς τα ίδια.
...Δεν δικαιολογεί πως γίνεται οι μορφές με τις οποίες η σκιώδης παρουσία περιγράφεται να είναι τόσο πολύ συγκεκριμένες σε όλα τα μέρη του κόσμου, ακόμα και σε εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους κουλτούρες. Ή, γιατί οι ίδιες ακριβώς μορφές (όπως για παράδειγμα, μια "μαύρη σκιά με κουκούλα, ή καπέλο") συχνά να γίνονται αντιληπτές και υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες, χωρίς δηλαδή ο μάρτυρας να βρίσκεται σε κάποιο υπναγωγικό/υπνοπομπικό στάδιο, ή γενικά ξαπλωμένος στο κρεβάτι του...
Άσε που ανάμεσα στις εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες που έχω ακούσει και συζητήσει, υπάρχουν αναφορές και για υλικά αποτελέσματα που, αν κάποιος ισχυριστεί πως θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από..."παραισθήσεις", θα πρέπει ασφαλώς να υιοθετήσει ακόμα πιο ακραίες "μεταφυσικές" θεωρίες! Σύμφωνα με μαρτυρίες λοιπόν, κατά τη διάρκεια τέτοιων επιθέσεων, η σκιώδης μορφή μπορεί να γκρεμίζει καθρέπτες απ' τον τοίχο, να μετακινεί έπιπλα, να ανατρέπει αντικείμενα, να...σβήνει "ενοχλητικές" λάμπες και φώτα, να ανοιγοκλείνει παράθυρα, ή ακόμα να αφήνει ευκρινή σημάδια αποτυπωμένα στο σώμα του μάρτυρα...
Επειδή λοιπόν τυχαίνει να έχω ο ίδιος προσωπική εμπειρία που περιλαμβάνει και τέτοια απτά αποτελέσματα, ειλικρινά εξοργίζομαι όταν βλέπω κάποιους να κρύβονται πίσω απ' την ταμπέλα της "επιστημονικής" ερμηνείας, πιστεύοντας πως πέτυχαν την απομυθοποίηση του φαινομένου. Αν κάποιος επιχειρήσει να εξετάσει το θέμα αντικειμενικά, εύκολα διαπιστώνει πως η επιστήμη, όπως ακριβώς άλλωστε κι η Παράδοση, αγγίζουν το θέμα εντελώς επιδερμικά. Βαφτίζουν το φαινόμενο με μια συγκεκριμένη ορολογία (όπως "υπνική παράλυση", ή "Μόρα") αφήνοντας έτσι την εντύπωση πως πρόκειται για ένα φαινόμενο γνώριμο, μελετημένο και πλήρως κατανοητό, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει.

(Ολόκληρη η συνέντευξη, δημοσιεύτηκε στις σελίδες του περιοδικού, τεύχος 73)